Dinsdag 15 november 2016 op MPS de Zonnebloem.

7.20 uur. Langzaam zwelt het geroezemoes aan tot een luid stemmengedruis . De dag is begonnen.

De verplegenden en verzorgenden zijn na het douchen in blauw tenue uit hun hutten naar boven gekomen en zijn klaar om te ontbijten. In een kwartiertje moeten de eitjes en muesli achter de kiezen zijn, want daarna moeten de gasten geholpen worden.

Er is afgelopen nacht vanaf 0.00 uur16 keer gebeld vertelt Pieter, wat naar ik begrijp niet zo veel is geweest. oproepen welke door Pieter en Rene (receptie/brandwacht van afgelopen nacht) zijn beantwoord en aan de 2 nachtdienst verplegenden zijn doorgegeven. Soms moet er iemand naar het toilet nachts of even wat gemakkelijker in bed gelegd worden. Geen grote problemen.

René heeft bovendien als brandwacht 6,5 km gelopen om alle punten langs te gaan! Hij heeft een stappenteller op zijn mobieltje en zal mij inlichten over verdere leuke informatie die dat dingetje kan bijhouden. Wat heeft hij gedaan? Controle van de branddeuren : staan er geen rolstoelen in de weg? Zijn de reddingsvesten goed bereikbaar? Staan de tafels goed in het restaurant? Hoe is het bovendeks?

Sommige gasten krijgen nu ontbijt op bed, maar de meesten komen straks in het restaurant ontbijten.

Hebben ze een goede nacht gehad? Veel vreemde geluiden, het schip legde om 22.30 gisteravond aan in Duisburg, en vertrok weer vanmorgen vroeg om 4.30 uur. Dan hoor je toch ineens het vertrouwde brommen van de motoren onder je bedje ophouden, en weer beginnen. Of het even stoten aan de wal van het aanleggen en weer wegvaren. Of je slaapt ineens voor het eerst samen met je moeder op 1 kamer en moet wennen aan haar brabbelen en snurken in haar slaap. Ik noem zo maar wat dingen die anders kan zijn dan je gewend bent.

Een klein uurtje later heeft Magda de receptie dienst overgenomen en is het team van de huishouding aan het vergaderen in de salon.

Buiten tikt de regen tegen de ramen en het wordt langzaam lichter, maar de Duitse steden ( we zijn net voorbij Düsseldorf gevaren) zien er niet erg uitnodigend uit met hun grijs begevelde huizen langs het water.

Intussen heeft iedereen zich kunnen aanmelden voor een excursie of stadswandeling met gids.

Om ongeveer 13.30 uur zal het schip aanmeren in Keulen. Diegenen die dat willen kunnen dan van boord om de prachtige Dom te bezichtigen en een kaarsje aan te steken. Dat kan op meerdere plaatsen in de Dom. Het is een echt bedevaartsoord waar men zijn of haar gedachten even stil kan zetten bij wat belangrijk is op dat moment.

Het schip blijft tot morgen vroeg in Keulen liggen, waar we om 6.30 uur weer van wal steken.

Hebt u zelf bijdragen voor de dagelijkse nieuwsbrief: geeft u dat af aan de receptie, dan neem ik die in ontvangst. Tot morgen!

Het administratieve zenuwcentrum aan boord van de Zonnebloem.

^20161115/2

En dat klinken er om half acht in de salon vrolijke smartlappen zoals "ik lig op mijn kussen zacht te dromen", in afwachting van het optreden van Johan. De mensen druppelen binnen in rolstoel, op bed of gearmd met zijn tweeën. Na de maaltijd van een boterzacht scholletje , groenten, rijst en een verrukkelijk toetje van aardbeientaartje met slagroom. Dat laatste ging er grif in en alle bordjes werden schoon leeg gegeten. Voor enkelen was de dag erg vermoeiend en zij worden alvast naar bed gebracht. De Dom wordt "indrukwekkend" en "mooi maar we zijn toch terug gegaan want het regende"' genoemd , en " het was wel wat donker binnen " voor de slechtziende mensen onder ons. Dat kwam natuurlijk ook ook weer door het grijze weer. Met een lekker zonnetje schijnen de gebrandschilderde ramen al snel prachtig door de paden. Maar geen gezeur meer over het weer, want met poncho, plaid en paraplu kom je een heel eind. En iedereen was blij even een frisse neus gehaald te hebben.

Er is weer het een en ander voorgevallen vandaag.

Een aantal highlights:

Wist u bijvoorbeeld dat:

Bijna iedereen een op het schip een mobiele telefoon heeft maar dat in elk geval 1 tachtig jarige op

deze vakantie heeft geleerd hoe hij foto's moet naar de familie moet appen?

Dat de vrijwilligers meer dan bereid zijn deze foto's te nemen en zo nodig te helpen met het versturen hiervan?

Of dat:

- De Dom in 1951 nog steeds niets helemaal herbouwd was na de destructie van de tweede wereldoorlog ?

Dat het heel bijzonder is hoe een prachtig bouwwerk dit weer is geworden?

- René 6 1/2 km heeft gelopen tijdens zijn brandwacht afgelopen nacht?

- Dhr en mevrouw van der Leeden op 21 november 65 jaar zijn getrouwd?

- Je aan de kilometer en hectometer paaltjes kan zien hoe ver het schip is gevaren?

- We in Arnhem beginnen bij paaltje 884 en weer omdraaien bij paaltje 592?

- Het mogelijk is in de stuurhut te kijken tijdens het varen? U ziet dan radarbeelden en hebt een prachtig uitzicht.

- We nog langs de Loreley komen.

Ook volgen hier een aantal prachtige uitdrukkingen:

- "je weet pas hoe sterk je bent als je het nodig hebt"

-

Het optreden van Johan

" ik heb een lijntje met de dood"

- " het laatste hemd heeft geen zakken"

Intussen zingt Johan "het is weer voorbij die mooie zomer" en loopt mevrouw van der Leeden (92) dansend achter de rolstoel van haar man (94). Daar kun je alleen maar blij van worden.

Morgen een nieuwe kans: in Andernach trekken we er gewoon weer op uit met de stoet rolstoelen, rollators en bedden. En de poncho's en paraplu's .

Andernach 16 november 2016.

We zijn heel wat wijzer geworden van de stad Andernach vandaag. Onze gids Herbert gaf ons via oortjes en versterkertjes een heleboel informatie: zo heeft de Rijn een aantal keren, waaronder in 1993 en 1995, heel hoog gestaan zodat een deel van de woningen langs de oevers onder water stonden. Op de Rijnpoort, waar ons Zonnebloemschip vlak voor ligt, zie je nog streepjes staan van hoe hoog het water gestaan heeft in verschillende vroegere jaren. De Rijnpoort zelf is in de 11de eeuw gebouwd maar ook wel weer gedeeltelijk herbouwd sindsdien.

Ook staat er vlak achter de poort een standbeeld van 2 jonge bakkertjes, die natuurlijk altijd vroeg moesten opstaan terwijl de rest van de stadsbewoners zijn roes nog lag uit te slapen. Ze constateerden dat de stad werd aangevallen , probeerden alarm te slaan maar niemand werd wakker. Toen lieten ze duizenden bijen los die de aanvallers te grazen namen. Aldus de legende van Andernach.

Gids Herbert had geplastificeerde plaatjes bij zich van hoe het vroeger was. Onder andere een raadsel: een plaatje van de rijnoever met witte vlekken op het gras. Anja wist het raadsel op te lossen: de bleek! Oftewel die Bleiche in het Duits. Ook had hij plaatjes van vlotten van boomstammen die stroomafwaarts naar Holland dreven (om de boomstammen daar af te leveren) met ankerbootjes om de boel in bedwang te houden.

Eveneens werden we onderwezen in de achtergrond van de Christuskirche (protestants) met Gotische kenmerken en een eigenaardige ronde kraan die voor het verladen van de schepen werd gebruikt en tot in 1910 door 2 mannen die rondjes liepen in het gebouwtje, werd aangedreven. Nogal een akelig baantje lijkt me!

Maar het allerbijzonderste in Andernach is de Sprudel of geyser: een natuurlijke bron diep in de grond, deze wordt afgedekt om druk op te bouwen, er komt dan op natuurlijke wijze koolzuur in, en hij kan een aantal keren per dag als geyser tot wel 60 meter omhoog spuiten. (Ik heb nog even nagevraagd bij onze gasten of ik het goed heb begrepen allemaal en zij beaamden dat!) Deze koudwatergeyser ligt op een eilandje in de Rijn en kan je alleen met een boot bereiken. Hij ontspringt in het Vulkanisch gesteente van de Eifel.

Het was hier en daar een flinke klim al rolstoelduwend over de keitjes van dit stadje, maar gelukkig was het rustig. We kwamen vooral andere gasten van de zonnebloemboot tegen die in kleine groepjes zelf op pad gingen en wat kadootjes kochten (kettinkjes, zakdoeken en sjaaltjes heb ik gehoord) voor zichzelf of voor de familie die thuis weer op hen wacht of binnenkort jarig is.

Een leuke stad vond iedereen die met de tour met gids Herbert was meegegaan. Wel vonden we het een beetje jammer dat de gluhwein nog niet te koop was in de kerstmarkt-in-opbouw.

Maar we hebben ons desalniettemin de chocolademelk en apfelstrudel heerlijk laten smaken!

Vanavond nog een verhaal over de bouw van het schip, genieten in de salon van een drankje, en morgen op naar Cochem met de bus! Mooi langs de Moezel, dat wordt weer genieten!

17 november 2016, de Zonnebloem.

Alweer op de terugweg via Boppard en de Loreley zijn we vandaag in Koblenz aangekomen. Een aantal diehards zijn met de bus naar Cochem gegaan, en weer anderen hebben Koblenz verkend. Overal konden we de kerstsfeer al een beetje proeven door de kerstmarkten-in-aanbouw. In de winkeltjes in Cochem zagen we bovendien prachtig Villeroy en Boch kerstserviezen uitgestald.

Eigenlijk was de busreis heel geslaagd, onze gids voorin de bus vertelde ons bijtijds wat ons te wachten stond aan de oevers van de Moezel. Zo zagen we aan onze linkerzijde onwaarschijnlijk stijle hellingen met druivenstruiken die dit najaar weer aan de basis liggen van heerlijke rieslingwijnen, van droog tot heel zoet. We zagen ook de Moseltalbrucke bij de A 61 vlakbij het plaatsje Dieblich. Dat deze 136 meter hoog is is voor ons platvloerse Hollanders toch een unicum. Ook kwamen de Romeinse en Keltische invloeden van weleer en de heksenverbrandingen aan de orde. Verschillende hele oude kastelen flankeren de oevers ter verdediging tegen de Fransen. Het hoofd van apostel Matthias zou in een van die kastelen bewaard zijn. Allemaal heel interessante informatie over deze streek.

Maar.. eenmaal aangekomen in Cochem op de markt met schitterende vakwerkhuizen (heel gezellig onder de markiezen en straalkacheltjes) riep Jos meteen: dat is mijn terras! Eenmaal aldaar geïnstalleerd kwamen er meer; en al gauw waren de terrasjes aan de hoge kant van het plein gevuld met rolstoelen en gasten van de Zonnebloem. Al vrij snel echter moesten de we terugtocht naar de bussen weer ondernemen. Gelukkig, na haar heerlijke beker gluhwein, lukte het Jos dit keer om in sneltreinvaart en zonder brokken via de lift weer de bus in te rollen. Na de terugreis aan de andere kant van het water kwamen we in het schemerdonker weer aan bij het schip, wat gelukkig weer geduldig op ons lag te wachten. Op naar Düsseldorf !